In mijn werk zijn schoonheid en het oproepen van ontroering de bijvangst van een groter streven: het volgen van beweging. Kunst –voor mij- is beweging. Net als het leven zelf. Samen met verandering vormt ze de kern van het bestaan.

Vanuit mijn raam kijk ik uit op Het IJ, een rivier die geduldig boten en schepen draagt naar oorden die buiten mijn blikveld vallen. Ze zeilen mijn leven binnen om een eind verderop weer geruisloos uit beeld te verdwijnen. In het glinsterende water zie ik hoe de pixels een verhaal vormen maar inherent aan hun wezen steeds weer verschuiven, inschikken, elkaar verdringen of juist voorrang verlenen. Ik werp mijn blik als een steentje in het water en zie gefascineerd toe hoe de zich verwijdende kringen achter mijn horizon verdwijnen. Een drang om dit alles vast te leggen -vast te houden?- neemt de overhand. Met alles wat ik in me heb ga ik aan de slag. In mijn achterhoofd gonzen Herakleitos’ woorden, die zeggen dat geen mens tweemaal in dezelfde rivier stapt. ‘Want het is niet dezelfde rivier en hij is niet dezelfde mens.’ En daar ligt het dan, het moment, gestorven zodra ik het aanraakte.

Ik produceer lijken, dames en heren, telkens opnieuw. Stoffelijke overschotten in alle soorten en maten. Maar het is gelukkig nog niet gedaan. Het volgende vel ligt al op me te wachten…